Waar woorden eindigen, daar begint de muziek
Vanavond in Camera was een grote beproeving voor het merendeel van het publiek. Vanavond was er namelijk een zinnestrelend spektakel te zien: TANGO van de Spaanse regisseur Carlos Saura, die ons enige jaren geleden al op 'Flamenco' tracteerde (Carmen, red.).
De tegelijkertijd sensuele en geweldadige muziek van de Argentijnse Tango (en die is niet te vergelijken met de ballroomtango a la 'En dan nu James Last met Ole Guappa speciaal voor uw Dames en Heren') leidt ons door het gevoelsleven van een regisseur die zijn fantasie, zijn verloren liefde en zijn gevoel aanwendt om een groots Tangospektakel op te zetten. Hij schuwt daarbij niet de barre waarheid van het Argentijnse verleden en krijgt ook nog te maken met de financiers, maar dat alles is maar bijzaak. Beeld na beeld van dit kleurrijk evenement waarbij je oren en ogen tekort komt trekt aan je voorbij. Je dwaalt rond in de repetitieruimtes, krijgt de regieaanwijzingen mee en ziet en hoort de ideeen ontspruiten die tot een nieuwe scene leiden. Er wordt geweldig gebruikt germaakt van spiegels, symbolen (zwart/wit) en alles, letterlijk alles wijkt voor de dampende muziek en de dans. Voor een korte tijd wordt je meegesleurd in een wereld
van enthousiastelingen die vol overgave met hun passie bezig zijn. Ik kan alleen maar de woorden van een groot componist herhalen: 'Waar woorden eindigen, daar begint de muziek'.
En ben je niet gevoelig voor dit soort argumentatie en zie je (de) Tango eigenlijk niet zo zitten? Zie het dan maar als een gelegenheid om kennis te nemen van het erfgoed van onze toekomstige Koningin. :-)
