Harmony Korine, die eigenlijk alleen bekend is als schrijver van
Kids, was nog niet klaar met het schetsen van zijn beeld van het troosteloze
leven van de blanke jeugd in de lagere klassen van de samenleving. Met Gummo
neemt hij door middel van een collage van beelden uit een het leven van de
ongelofelijkste groep inteelt-white-trash figuren die je ooit in je leven
bij elkaar hebt gezien onder de loep. Dit levert soms grappige, soms
afstotelijke, vaak fascinerende en af en toe zelfs briljante scenes op. Een
lijn is er nauwelijks in te ontdekken, behalve misschien een spoor aan
afgeschoten, verdronken en vergiftigde katten. Ik denk dat iedreen er maar
moet uithalen wat hij of zij er uit wil halen, maar iets vrolijks zal dat in
elk geval niet zijn. De eindeloos lijkende stroom van momentopnames,
allemaal sterk verschillend in toon, stijl en vormgeving verliest naar
verloop van tijd een beetje zijn kracht, waardoor de verveling al gauw
toeslaat. Toch is dit een gewaagd en af en toe fascinerend werkje. Voor de
liefhebber, zullen we maar zeggen.
